VIERING : DOMINICUS GENT SCHILDERT EEN GEDICHT…

Dominicus gent

Viering van zondag 1 september 2024

Dominicus schildert een gedicht…

Welkom aan jullie allen hier – en thuis in je huis – op de eerste september. Een datum die associaties oproept met het begin van een nieuw schooljaar en werkjaar. De tijd komt dat we meer naar binnen gaan en ons huis opnieuw tot warme thuis maken voor de koude maanden, als het licht buiten in kracht en duur vermindert.

We steken in ons gezamenlijke Blaisanthuis de paaskaars aan om dat andere licht aanwezig te stellen.

In november vorig jaar vierden we in deze gemeenschap rond het gedicht ‘Huis’. In het voorjaar gingen we aan de slag met natuurlijke technieken om de woorden vorm te geven, met wie er bij kon zijn. Het resultaat hangt nu op in deze ruimte die ook onze thuis is. We stellen het vandaag aan jullie voor met getuigenissen van de mensen die er aan meewerkten. Een huis waar de deur openstaat, een ladder is om op te klimmen naar de zon, een raam waar nog licht brandt al is het laat. Welkom in deze viering.

Welkom

Dit huis is een huis waar de deur openstaat,

waar zoekers en zieners, genood of gekomen,

hun harten verwarmen, van toekomst gaan dromen,

waarin wat hen drijft tot herkenning gaat komen,

de vonk van de Geest in hun binnenste slaat.

Dit huis is een huis waar gemeenschap bestaat,

waar zangers en zeggers bijeen zijn gekomen

om uiting te geven aan waar zij van dromen,

waardoor een beweging ontstaat die gaat stromen,

die nooit meer, door niemand, zich inperken laat

T: Margryt Poortstra M: Tom Löwenthal

Huis

Het is mooi een huis te zijn

voor het enige hart

dat je niet wil achterlaten.

Het is mooi een ladder te zijn

voor kinderen

die op een sombere dag

naar de zon willen klimmen.

Het is mooi een deur te zijn

zachtjes knarsend maar toch opengaand

voor al wie wil binnengaan.

En een raam

waarin het licht niet dooft

voor al wie denkt:

het is al laat.

Vjatsjelav Koeprijanov

Het project

‘Dominicus Gent schildert een gedicht’. Met deze zin kondigden we ons artistiek project aan. Met kinderen en jongeren waren we wel vaker creatief. Er werden schitterende dingen gemaakt: de welkomstvieringen van de 7- en de 12-jarigen, de kerstvieringen met kinderen en grootouders …

De volwassenen echter… Bijzonder creatief met woorden en taal, met bijzondere ideeën, grensverleggende exegese, een enkele keer een verrassende aankleding van de tafel… Het gedicht ‘Huis’ zette ons op weg en aan het werk, buiten onze comfortzone.

Een trekkersgroepje, een brainstorm, een plan, een plek. We hadden het vrij snel op een rijtje. Laurence De Craene (Industriemuseum Gent) werd gevraagd om ons project te begeleiden. Laurence en Sabine Mengé zetten de grote lijnen uit, bezorgden het materiaal, leerden ons natuurlijke producten, materialen en technieken kennen.

En er was ook een plek, een huis en een tuin waar we mochten samenkomen en werken. Hilde en Dirk stelden huis en tuin in Lochristi open. In de lente vorig jaar werden we er vier namiddagen lang zeer gastvrij ontvangen. De living werd herschikt, de garage ontruimd, tafels en werkmateriaal stonden klaar.

Een 20-tal mensen werkten mee aan het project, sommigen één namiddag anderen tekenden elke keer present. Telkens startten we met een rondje kennismaken, spreken en luisteren naar elkaar, koffie en gebak.

In vier groepjes – vier strofes: huis, ladder, deur, raam – pleegden we overleg over inhoud, vorm, uitvoering. Straks zullen enkele deelnemers hierover iets vertellen. Laurence gaf uitleg bij de wonderlijke techniek van het ecoprinten, de materialen, de voorbereiding van de stoffen, … We plukten bladeren van struiken en bomen in die prachtige tuin van Hilde en Dirk. We verzamelden blaadjes van de kerselaar, de amberboom, wilde geranium. Verbaasd, verwonderd over wat de natuur ons biedt om creatief aan de slag te gaan. Bladeren hameren op stof, opbinden, koken… Mij is het beeld dierbaar van de stroken stof die te drogen hangen aan de wasdraad, wapperend in de wind. Een beetje trots maar ook nieuwsgierig naar het eindresultaat. Die stroken zouden één groot, mooi doek worden.

Huis. Het huis en de tuin. De werktafels en het materiaal. De mensen die in en uit lopen. De gesprekken. De koffie en het gebak. De fladderende doeken. Een tafereel voor een verhaal. Een verhaal van mensen onderweg, die zich voor zich overleveren aan het moment en aan het samenzijn. Een tussentijdse thuis voor een ander, een gedeeld en groter iets. Samenwerken aan iets tastbaars dat vandaag een plek krijgt in ‘onze’ Blaisantkerk. Dat stemt tot dankbaarheid én bemoediging om samen de weg te gaan en ons toe te vertrouwen.

Bij deze gedachte past een gebed, psalm 27:

[…]

Dit ene heb ik jou gevraagd:

dat ik mag zijn met jou.

Als jij mijn licht bent

vrees ik niemand,

Aas jij mijn rots bent

sta ik sterk.

Dit ene heb ik jou gevraagd:

dat ik mag zijn van jou.

Als jij mijn plaats bent

woon ik veilig,

bij jou in huis

ben ik goed af.

[…]

H.Oosterhuis – 150 psalmen vrij

Zomaar een dak

Zomaar een dak boven wat hoofden,

deur die naar stilte openstaat.

Muren van huid, ramen als ogen,

speurend naar hoop en dageraad.

Huis dat een levend lichaam wordt

als wij er binnengaan

om recht voor God te staan.

Woorden van ver, vallende sterren,

vonken verleden, hier gezaaid.

Namen voor Hem, dromen, signalen

diep uit de wereld aangewaaid.

Monden van aarde horen en zien,

onthouden, spreken voort

Gods vrij en lichtend woord.

Tafel van Een, brood om te weten

dat wij elkaar gegeven zijn.

Wonder van God, mensen in vrede,

oud en vergeten, nieuw geheim.

Breken en delen, zijn wat niet kan,

doen wat ondenkbaar is,

dood en verrijzenis.

T: Huub Oosterhuis M: ‘Com nu met sang’

Meewerken aan het project, enkele mensen getuigen

Een deur voor ons huis……

Meewerken aan een kunstproject, daar hadden we wel zin in.

Met drie, stonden we even naar mekaar te kijken om de betekenis van het gedicht tot ons te laten doordringen…..

Het duurde niet lang voor de ideeën opborrelden .

Een deur.

Wij vonden de deur heel belangrijk.

Ze moet toegankelijk zijn voor iedereen, een trap, een hellend vlak en een reling

Iedereen moet door de deur kunnen, groot en klein

Een heel grote landelijke deur voor als er een massa volk naar binnen moet, maar ook een klein deurtje voor een enkeling die wil binnenkomen.

Ze moet uitnodigend open staan

We moeten al een glimp kunnen opvangen van wat er achter de deur is, een mooi tafereel

Het slot van de deur moest verkeerd gemonteerd worden ,zodat ze nooit helemaal dicht kan.

De achterliggende gedachte van al deze ideeën is dat je door de deur in ons huis komt, waar er van alles te beleven is, ontmoetingen, nadenken, dingen leren, gemeenschap vormen

Maar een deur staat niet op zich, het komt maar tot een echt huis, met het raam de ladder.

Marlene

Op de eerste creatiedag was er spontaan veel communicatie binnen het kleine groepje: we zouden de deur tekenen. Een rijkdom aan diverse ideeën kwam als een fontein boven water.

We spraken over wat binnengaan kan betekenen. Op het eerste gezicht denk je aan binnengaan “in het huis”. Maar het kan even goed betekenen binnengaan in de wereld: de wereld opnieuw binnenstappen vanuit het huis.

Het gedicht spreekt over “al wie wil binnengaan”. Deze inclusieve toegang zouden wij weergeven door naast een trap ook een hellend vlak met leuning te plaatsen. Voor de trap tekenden wij de constructies in het voetpad die blinden helpen bij oversteekplaatsen…

Laurence gaf ons de tip om een sobere tekening te maken, niet teveel details. We werden uitgedaagd door de limieten van de techniek, de stof, het ambacht. Het was ons duidelijk dat wij daardoor konden bijdragen aan het geheel van het werk dat ons verre oversteeg. Het was best wel spannend en we waren benieuwd naar het eindresultaat. Het was een fijne ervaring.

Rik

Het is mooi een ladder te zijn.

voor kinderen

die op een sombere dag

naar de zon willen klimmen.

De ladder, symbool van zoveel héén en wéér verkeer tussen hier en ginder, tussen hemel en aarde….

Wat opvalt : het gaat vooral om dat “tussen zijn” op weg naar een ander eind. Veel fantasie is niet nodig om in dit beeld de dynamiek te zien van het leven zelf, of van de jacobsladder die bruggen bouwt naar de overkant.
Het gedicht laat de kinderen op een sombere dag naar de zon klimmen.
We wensen die kinderen een zonnige dag waarin ze mogen klimmen in het groen, tussen de takken van de bomen. Dat ze zich stevig gedragen mogen weten, verankerd tussen hun verticale roots en de horizontale verbindingen.

Zo kunnen ze veilig op weg, gedragen in de schoot van “Ik zal er zijn”.

Linda

Op 2 minuten stond daar het huis. Simpel en herkenbaar. Basic: muren – dak – deur – schouw

En hoe verbeelden we ‘Het enige hart dat je niet wil achterlaten’?

Vensters misschien in hartvorm? Nee, dat is te melig.

Een hart in die lege ruimte naast het huis?

Ja, we maken er een boom van. En het staat daar.

Dirk

Een raam

waarin het licht niet dooft

voor al wie denkt:

het is al laat.

We vonden dat het licht in ons raam aanwezig moest zijn. Dat is uitgedrukt in de kaars die voor het raam staat. Het is geen gewone maar een vijfarmige kaars, een soort ceremoniële kaars, vijf als teken van de Mens. Binnen in het raam is er een licht dat niet dooft.

De poes drukt uit dat er veiligheid en gewonigheid is in het huis.

De luiken gaan naar buiten open. Later hebben we blaadjes rondom gehamerd om het raam in het groen te integreren.

Hilde

Lied

Dit huis vol mensen,

weet Jij wie het zijn?

Ik mag het hopen.

Heb Jij ons geteld,

ken Jij ons bij naam?

Dan ben je de enige…

T: Huub Oosterhuis M: Antoine Oomen

TAFELDIENST

Dit huis is een huis waar gemeenschap ontstaat rond vertellen en spreken, horen en luisteren, zien en handelen, breken en delen. In dit huis rond de tafel van brood en wijn, in het spoor van Jezus van Nazareth, gedenken we de mensen die het moeten stellen zonder huis o.w.v. armoede, conflict, oorlog, natuurrampen. We denken aan allen voor wie ‘thuis’ een verre droom is, onhaalbaar verlangen.

We steken het kleine kaarsje aan als teken van solidariteit met alle mensen die van deze wereld een veilige woning, een goede thuis willen maken. En we gedenken dankbaar onze lieve doden.

Niemand heeft U ooit gezien

Niemand heeft U ooit gezien. Liefde is uw naam.

Brood des levens heet die knecht die uw kind genoemd wordt Jezus, kind uit Nazaret.

Liefde, zegt Gij, is te doen. Werk in ons, dat wij U doen. Licht ons op, dat wij U zien.

Dat wij leven wat geleefd moet. Dat wij doen wat moet gedaan: recht voor ieder mensenkind.

Brood voor ieder kind van mensen. Vrede, en een nieuwe wereld. En de dood zal niet meer zijn.

T: Huub Oosterhuis M: Antoine Oomen

Vredeswens

Laat vrede gaan van hand tot hand,

deelt haar in daden uit,

totdat zij reikt van land tot land

en heel de aard’ omsluit.

Zegening

Bevelen wij elkaar in de hoede van de Eeuwige;

Zegene ons de grote NAAM: